Deyirlər ki, günlərin birində Teymur Mollanın oğlunu saraya gətirtdirir.

Baxır ki, uşaq lap atasına oxşayır. Boy-buxunu, sir-sifəti,

ağız-burnu lap Molla Nəsrəddindi ki, durub. Fikirləşir ki, görəsən

uşaq sözdə-söhbətdə də atasına çəkib, ya-yox? Çıxarıb ona bir qızıl

bağışlayır. Mollanın oğlu qızılı əli ilə itələyir. Teymur soruşur:

– Niyə almırsan?

Uşaq deyir:

– Anamdan qorxuram. O, mənə tapşırıb ki, küçədə tanımadığım

əmilərdən pul almayım.

Teymur deyir:

– Ay sağ ol, ancaq mən ananın dediyi o küçələrdəki əmilərdən deyiləm.

Mən padşaham.

Uşaq deyir:

– Mən görürəm ki, sən padşahsan. Ancaq anam inanmaz ki, sən

padşahsan.

Teymur soruşur:

– Niyə inanmır?

Uşaq deyir:

– Ona görə inanmaz ki, padşah pul bağışlayanda bircə dənə bağışlamaz,

çoxlu-çoxlu bağışlar.