bir əhvalat olur:

Dövlətli bir adamın öz qonşusunun bağçasına gözü düşmüş imiş.

Çalışırmış ki, birtəhər bağçanı qonşusunun əlindən çıxarıb yiyələnsin.

Qonşu da satmırmış ki:

– Yox, qonşu! Mən bağçamı satmayacağam. Ona görə ki, onu belə

boya-başa çatdırmaq üçün mən çox zəhmət çəkmişəm. İndi bu dar

dünyada varım-yoxum bircə bu bağçadır. Heç olmazsa gündə bir dəfə

gəzib fərəhlənirəm.

Dövlətli baxır ki, qonşu özxoşuna qalsa bağçadan əl çəkməyəcək.

O qiymətə ki, bağçanı almaq fikrində imiş, aparıb qabaqcadan şəhər

hakiminə, məhkəmə işçilərinə, sarayın baş vəzirinə rüşvət verir. Sonra

belə bir məsələ qaldırır: "Mən yuxuda görmüşəm ki, mənim qonşumun

rəhmətlik atası mənim atama yüz qızıl borclu imiş. İndi mən tələb

edirəm ki qonşum ya mənim borcumu versin, ya da bağçasını əlindən

alıb mənə verəsiniz".

Kişini məhkəməyə çağırırlar. Yazıq nə qədər "ədalət, ədalət" deyib

yalvarırsa, bir şey çıxmır. Məhkəmə qərar çıxarır, kişinin bağçasını

əlindən alırlar.

Kişi şəhər hakiminə şikayət eləyir, hakim də məhkəmənin tərəfində

dayanıb, qərarı təsdiq edir. Kişi götürüb işi Teymura verir. Teymur

da baş vəzirə tapşırır ki, o, şikayətə baxsın, hökm versin. Dövlətli

qabaqcadan vəziri görmüş imiş, vəzir də hökmü təsdiq edir. Yazıq kişinin

hər yerdən əli çıxır.Məhəllə adamları kişiyə məsləhət görürlər

ki, gedib əhvalatı Molla Nəsrəddinə desin. Bu işə çarə, olsa-olsa Molla

Nəsrəddindən olacaq.

Kişi günlərin birində Mollanın yanına gəlir, əhvalatı necə ki, olub

Mollaya danışır.

Molla deyir:

– Heç fikir eləmə! Səhər lap tezdən, hələ ala-qaranlıqdan gələrsən

Teymurun sarayının yanına. Bağçanı lap eşşəkdən palan alan kimi

alıb verərəm özünə.

Səhər tezdən kişi sarayın yanına gəlir. Görür ki, Molla çuxasının

ətəyini sancıb belinə, əlində qazma, sarayın divarının dibini qazır. Kişi

məəttəl qalıb soruşur:

– Ay Molla, nə eləyirsən?

Molla deyir:

– Götür qazmanı, külüngü, kömək elə! İndi sənin bağçan buradan

çıxacaq.

Kişi fikirləşir ki, Molla yəqin dəli olub. Molla gülüb deyir:

– Başa düşürəm. Sən elə bilirsən ki, mən dəli olmuşam. Ancaq

dəli-zad olmamışam. Gərək bunlarla elə-belə rəftar eləyəsən! Götür

külüngü!

Kişi də bir külüng götürüb başlayır Mollaya kömək eləməyə.

Sən demə, bura Teymurun yataq otağının divarı imiş. Teymur tappatappa

oyanır. Saray adamları vəlvələyə düşür. Çıxıb baxırlar ki, Molla

divarın dibini o qədər qazıb ki, az qala uça. Gəlib Teymura xəbər

verirlər. Teymur özü durub gəlir ki:

– A kişi, dəli-zad olmamısan ki?.. Nə qayırırsan?

Molla deyir:

Qibleyi-aləm, yuxuda görmüşəm ki, mənim rəhmətlik dədəm burada

yeddi küp qızıl basdırıb. Sən də götür külüngü, gəl qazaq! Yarısı

sənin, yarısı mənim.

Teymur deyir:

– A kişi, dəli olma! Çıx bayıra! Bu saray neçə yüz il bundan qabaq

tikilib. Onda sənin dədənin heç babası da anadan olmamışdı.

Molla deyir:

– Bilirəm, qibleyi-aləm sağ olsun!

Teymur deyir:

– İndi ki, bilirsən, bəs niyə qazırsan?

Molla deyir:

– Ona görə qazıram ki, yuxuda görmüşəm.

Teymur deyir:

– Ay axmaq bəyəm yuxuda görülən şeylərin hamısı doğru olar?!

Molla belini düzəldib deyir:

– Hə!.. Bax, elə mən istəyirdim ki, sən bunu deyəsən... İndi qulaq

as!..

Molla başlayıb əhvalatı Teymura danışır. Axırda da belə bir sual

verir:

– İndi de görüm, gərək dövlətlilərin, varlıların, iş başında olanların

yuxuları doğru ola, kasıb-kusubunku yalan?

Teymur söz tapa bilmir. Molla külüngünü yenə də işə salıb deyir:

– Belədi, qibleyi-aləm! Ya bu saat məhkəmənin hökmünü ləğv

elə, o adamlara cəza ver, bu kişinin bağçasını qaytar özünə, ya da ki,

mən qızıl tapana qədər qazacağam.