Çərxi-dəvvarə adında bir əv varımış. Bı əvin bütün divarrarının

içi də, çölü də qeyipdən yazılıydı. Bı yazılar tilsimatlıydı. Əv gecəgündüz

durmadan fırranırdı. Çox möhkəm fırrandığınnan yazıları

oxumax olmurdu. Ancax ildə bir dəfə bı əv bir annığa dayanır, sora

elə o sahat da başdıyırmış fırranmağa. Əvin dayandığı gün camahat

bərəmum götürüp gedirmişdər ora. Elə əv dayanan kimi bərəmumu

basırmışdar divara. Oradakı yazı düşürmüş bərəmuma. Ancax gərəh

yazı bütöv düşəymiş ki, xeyri də olaymış. Heş kimin də bərəmumuna

pütöv yazı düşməmişmiş, yarımçıx yazı düşüpmüş ki, bının

da xeyri yoxuymuş.

Şah Abbas bı əv haqqında eşidip gedir ora. Girir əvin içinə. Namazın-

zadın qılır, durup başdıyır gözdəməyə. Elə əv dayanan kimi

bərəmumu basır divara. Sora bəxtinə düşən yazını oxuyur. Görür

ki, bı yazı elə bir tilsimdi ki, bını oxuyanda ev dayanar, fırranmaz.

Şah Abbas gözdüyür, hamı çəkilip gedənnən sora tilsimi oxuyur,

ev dayanır. İçəridəki, eşdəki bütün tilsimləri yazıp götürür, sora

əv genə başdıyır fırranmağa. Ta o günnən Şah Abbas olur elm dəryası.

Dünyanın bütün sirlərini bilir, heç kim ona dav gələ bilmir.