07 July 2008 - Gülmek üçün ela mekan

Deyirlər ki, qədim zamanlarda yer üzündə iki dev varımış. Bu

devlərin biri Məğribdə, o birisi Məşriqdə yaşayırmış. Bunlar qoldaqüvvətdə

bir-birindən geri qalmazmış. Hər ikisi öz igidliyindən

dəm vurub “mənəm-mənəm” deyərmiş.

Onlar bir-birinin haqqında çox eşidibmiş, amma heç vaxt görüşməyiblərmiş.

“İki qoçun başı bir qazanda qaynamaz!” – deyib,

Naxçıvanda görüşmək qərarına gəlirlər.

Bir zalım şah varmış. Bu şahın zülmü ərşə dayanıbmış. Vəzirvəkili

də onun əlindən baş götürüb dağlara qaçıbmış.

Şahın xəzinəsində qızıl, gümüş, cavahirat ildən-ilə artdıqca ölkə

xarabazarlığa çevrilirmiş. Kotan tutmalı, əkin əkməli olan əllər qılınc,

nizə, qalxan tuturmuş.

Şah bir gün yenə də şeypurları səsləndirdi. Ən ucqar kəndlərə

də yasavulların göndərib yenicə ərsəyə gəlmiş cavanları səfərbərliyə

almağı tapşırdı.

Çərxi-dəvvarə adında bir əv varımış. Bı əvin bütün divarrarının

içi də, çölü də qeyipdən yazılıydı. Bı yazılar tilsimatlıydı. Əv gecəgündüz

durmadan fırranırdı. Çox möhkəm fırrandığınnan yazıları

oxumax olmurdu. Ancax ildə bir dəfə bı əv bir annığa dayanır, sora

elə o sahat da başdıyırmış fırranmağa. Əvin dayandığı gün camahat

bərəmum götürüp gedirmişdər ora.

Bir Rüstəm pəhləvan varıymış. Yekə bir adamıymış. Elə yekəymiş

ki, hər qapıya sığışmazmış.

Bir gün Süleyman peyğəmbər deyir: “Nə ki inni-cinni var, hamısını

qonaq çağıracağam”. Hər quşdan ikisini, hər heyvandan ikisini,

hər millətdən ikisini qonaq çağırır.

Hamı gəlir, keçib oturur. Divlərin padşahı da gəlir, o da keçib

oturur.

	Cümə axşamı, 2024-04-25, 10:37 AM

	Ana səhifə Qeydiyyat Daxil ol